Biblia Szatana – czym jest?

Biblia Szatana napisana przez Antona LaVeya opisuje praktyki satanistyczne, rytuały, przywoływanie złych duchów, jest też filozoficzną wykładnią poglądów jej autora.

Biblia Szatana – co to za książka?

Biblia Szatana – po angielsku „The Satanic Bible”, co bardziej przetłumaczyć można jako „Biblia satanistyczna” – to wykład filozofii, ale i opis praktyk satanistycznych autorstwa Antona La Veya.

Książka jest stosunkowo świeżą pozycją, wydana została bowiem dopiero w 1969 roku (nakładem Avon Books). Jej autor próbuje opisać ludzką naturę (miłość, nienawiść, seksualność), jej słabości, ego w ujęciu ogólnoludzkim, a także pod kątem tego, jak kształtuje się ona pod wpływem wiary. W Polsce Biblia Szatana nie była nigdy książką zakazaną, została wydana w 1996 roku w Wydawnictwie Książki Niezwykłej Mania, a także w 1999 roku nakładem wydawnictwa Fox Publishing (razem z nią ukazała się „Szatańska czarownica” tegoż autora).

Nie należy mylić Biblii Szatana z Biblią Diabła, średniowiecznym manuskryptem rzekomo napisanym przez mnicha zamurowanego za swe grzechy żywcem w klasztornej celi nieopodal czeskiego miasta Chrudim.

Biblia Szatana – kto jest jej autorem?

Autorem Biblii Szatana jest Anton Szandor LaVey (tak naprawdę nazywał się Howard Stanton Levey), nazywany także Czarnym Papieżem lub Najwyższym Kapłanem – to on założył Kościół Szatana i został jego przywódcą.

LaVey urodził się w 1930 roku w Chicago, zmarł zaś w 1997 roku w San Francisco (rodzina przyjechała do USA z Węgier). W czasie swego życia był między innymi opiekunem zwierząt cyrkowych, organistą, fotografem policyjnym, asystentem magika, hipnotyzerem. Od 18 roku życia interesował się okultyzmem, jego wykłady na tematy zjawisk paranormalnych cieszyły się sporym powodzeniem w latach powojennych w Kalifornii. Zebrał w tym czasie sporo pozycji związanych z czarną magią, założył kilka bractw parających się nią. W końcu w 1966 roku powołał do życia Kościół Szatana. Był trzykrotnie żonaty, miał troje dzieci (syna i 2 córki), prywatnie interesował się sztuką, muzyką, bronią palną, uwielbiał zwierzęta, zwłaszcza duże koty. Anton Szandor LaVey zmarł na zapalenie płuc. Trzeba wspomnieć, że wiele faktów w jego autobiografii to rzeczy zmyślone – nie miał babki Cyganki (był żydowskiego pochodzenia), nie był też nigdy doradcą Romana Polańskiego podczas kręcenia „Dziecka Rosemary”, nie zagrał tam roli Szatana (tak naprawdę nigdy nie poznał nawet Polańskiego; zagrał natomiast w dwóch horrorach, był bohaterem kilku dokumentów), zmyślił nawet datę powstania Kościoła Szatana (nie w Noc Walpurgii, a kilka miesięcy później).

Co zaś do Kościoła Szatana, istnieje on do dziś, mając swą siedzibę w San Francisco. Na jego czele stoi tak zwana Rada Dziewięciu, Najwyższy Kapłan i Najwyższa Kapłanka. Liczba wyznawców określana jest na nieco ponad 10 tysięcy, członkostwo jest płatne. Działa w zasadzie tylko w USA.

Z ilu ksiąg składa się Biblia Szatana?

Biblia Szatana składa się z czterech ksiąg (co ma nawiązywać do czterech Ewangelii).

Pierwszą księgą jest tak zwana „Piekielna diatryba”, potocznie nazywana „Księgą Szatana”. To poetycka część książki, która w formie poematu opisuje istotę satanizmu.

Druga z nich, „Księga Lucyfera”, to dla odmiany 12 esejów rozpatrujących istotę Boga, różne aspekty wiary, a także życie pozagrobowe.

Część trzecia, „Księga Beliala”, jest poświęcona praktykom magicznym i okultyzmowi.

Wreszcie ostatnia z ksiąg, „Księga Lewiatana”, to część praktyczna – są w niej opisy przeróżnych rytuałów satanistycznych, imiona demonów, inwokacje do nich, a także klucze henochiańskie, używane w rytuałach.

Czym jest język henochiański w Biblii Szatana?

Język henochiański, zwany też enochiańskim, enoickim, enochijskim, henochickim (nazwa nawiązuje do „Księgi Henocha”), to sztuczny język stosowany w praktykach okultystycznych, który stał się popularny w XVI wieku.

John Dee (okultysta, ale i astrolog Elżbiety I) i Edward Kelley (jasnowidz, alchemik pracujący na dworze króla Rudolfa II), którzy stali za jego stworzeniem i rozpropagowaniem, twierdzili, że został im przekazany przez anioły. Język henochiański ma swój własny alfabet, po części przypominający runy, ale i odwołujący się do klasycznych alfabetów, z greką na czele. Prawdopodobnie nie zawiera wiele treści, nie jest też spójny, na co wskazuje brak powtarzania się tych samych słów – to raczej jego rytm, melodyka, rytmika ma wywoływać odpowiednie emocje u słuchacza/praktyka, tworząc mroczny nastrój. W brzmieniu przypomina łacinę z wstawkami języka hiszpańskiego, ale i hebrajskiego (brzmienie z założenia miało być „barbarzyńskie”). Co ciekawe, ostatnia część słów miała zostać przekazana Dee i Kelley'owi w... Krakowie, gdzie obaj gościli na dworze Stefana Batorego.

Czy Biblia Szatana nawołuje do zła?

Szukający sensacji i nawoływań do popełniania przeróżnych występków będą Biblią Szatana rozczarowani. To w sumie pozycja z nurtu filozoficznego, choć oczywiście bardzo specyficznego. LaVey nie uważał Szatana za demona i sprawcę wszelkiego zła, a za siłę związaną z naturą, odpowiedzialną za wiele spraw na ziemi, w tym za postęp i rozwój cywilizacji. Nie nawoływał bezpośrednio do przemocy i nienawiści. Z drugiej strony polemizował z wieloma tezami biblijnymi, atakował religijne dogmaty. Pewien duchowny zauważył, że Szatan z książki LaVeya jest po ludzku racjonalny, a przez to groźny – mówi językiem natury, a nie wiary, dla słabych ludzi, niemających oparcia w wierze, brzmi więc rozsądnie i zachęcająco. Niektóre rzeczy związane z historią Kościoła, a opisane w Biblii Szatana, nie mają oparcia w faktach, blisko im do teorii spiskowych, styl też może budzić wątpliwości swą chaotycznością. Książka zaciekawić może natomiast badaczy kultury i historii okultyzmu – jest w niej między innymi fragment o... diabłach polskich.